Review: Wouter Hamel

Okay, so this is both a review of a concert I went to and in Dutch. Sorry for my one non-dutch reader, but I had written this already. I wanted to send it to a magazine I thought you could send reviews to. Turns out you can't. Bummer. But I liked the bit I had written, so here it is.

De op twee na grootste publiekreactie van de avond kwam toen Wouter Hamel vertelde dat hij drieëndertig is. Je hoorde de zaal fluisteren: “33? Hij ziet er geen dag ouder uit dan 20!”. En dit komt niet alleen door zijn jongensachtige gezicht en zijn koorknaapjesstem: Wouter Hamel op het podium gedraagt zich als de frontman van een middelbare school-bandje. Tijdens het zingen staat hij een beetje hulpeloos in het rond te swingen en heel hard te proberen smooth te zijn, tussen de liedjes door maakt hij flauwe grapjes. Het is bijna schattig. En als hij vrolijk verteld dat hij het volgende liedje in drieeneenhalve minuut heeft geschreven, begin je je bijna af te vragen of hij het zelf wel serieus neemt allemaal.

Totdat hij begint te spelen.

Hoewel de show wellicht iets aan de dunne kant is, wordt dat helemaal goed gemaakt door de muziek. De minder bekende nummers als March April May en One More Time on the Merry-Go-Round worden volslagen omgewerkt met behulp van vreemde instrumenten. De show krijgt hierdoor erg veel variatie: het ene moment staat de hele band in close harmony te zingen, het volgende wordt een liedje gespeeld met alleen een sobere piano en bas als begeleiding. Maar het zijn de bekendere nummers die het meeste opvallen. Waar nummers als Fantastic en Useless Fraud op plaat vaak een beetje te glad en overgeproduceerd klinken, zijn ze live een feest om naar te luisteren. Hamel zelf, die door mijn huisgenoot als een “glijer” werd bestempeld door zijn zang op plaat, klinkt in het echt warm en oprecht. De hele show was één grote grap geworden als hij ook maar een keer een steekje had laten vallen. Hij doet het niet. En als aan het einde van Useless Fraud de spotlight recht op hem wordt gericht en hij wegstapt van de microfoon om met zonder versterking recht de zaal in te zingen, kun je een speld horen vallen. Het is zo’n beetje de definitie van een “momentje”. Het applaus hierna is de op één na grootste publiekreactie van de avond.

De band ook genoemd worden. Want hoewel ze continue andere instrumenten klinkt het allemaal even goed. Het samenspel is fantastisch en hoewel ze tijdens de nummers nooit de aandacht naar zich toe trekken, krijgen ze allemaal een solo. Vooral de toetsenist maakt hier gretig gebruik van: hij timmert met zo’n furore op zijn Steinbeck dat Jerry Lee Lewis even herboren lijkt.

Maar de grootste reactie van het publiek komt tegen het einde, als het nummer See You Once Again wordt ingezet. Voordat het nummer begint geeft mister Hamel de zaal een snel zanglesje, en binnen de kortste keren zit het hele Theater aan het Vrijthof driestemmig (en nog aardig zuiver ook) het couplet mee te zingen. Dat hiervoor een staande ovatie wordt gegeven was dan ook meer dan terecht. De plaat die na afloop werd gekocht en gesigneerd bleek thuis iets tegen te vallen in vergelijking met de show, maar dat kon de pret niet drukken. Hopelijk brengen ze snel een livealbum uit.

Alias

If you don't know the guy, here is an awesome song of his.

Review: The Great Debaters

The text on the back of the box of The Great Debaters was promising enough. It's based on a real story about a team of black students from 1930's Texas who beat Harvard, the reigning champion, in a debating contest. I did some debating in high school, so that sparked my interest. And the racism of the time would provide an interesting backdrop, right? Sadly, the movie sparks about as much as a wet firecracker.

The tale of a hard-but-fair teacher who mentors a gang of gifted youngsters to greatness is one we've seen maybe too many times. And while that is not necessary a bad thing, The Great Debaters plays it kind of... well, safe and simple. The teacher is a hero, the team quarrel among themselves, they are held back by the nasty white people, yadie yadie ya. It is so incredibly Oprah-inspirational it fails to really make a fist. Which is not too strange, seeing that ms. Winfrey produced the damn movie.

More lens flare = more inspirational

That's not to say the movie is a complete disaster. Everything looks really pretty and I'd be surprised to see either Denzel Washington or Forest Withaker act badly. The soundtrack is pretty good as well, with black music right from the little houses in the swamps. True roots music. But it doesn't save the music from ultimately failing where Almost Famous gloriously succeeded: taking a form that has been used many times and not doing anything new with it.

"I will go further, and assert that nature without culture can often do more to deserve praise than culture without nature"
These words were spoken by perhaps the greatest rhetoric of all time: Marcus Tullius Cicero. His way with words has been fundamental in the art of speaking in public to this day. And now I can conveniently paraphrase him to word my most fundamental critique on The Great Debaters: it is definitely culture, but I miss a lot of nature. Some raw manner of captivating the public, instead of just dwelling on the form. And although it might be ironic for a movie with so many black actors, I missed soul. It all works on a basic level, but what could have been a great movie falls back into a cliched story with stock characters that in the end fail to impress.

Alias

P. S. If you are determined to watch a movie like this, Freedom Writers is kind of good.

Is it racist to use gospel music under a movie about black people? Well, I don't really care. This song rocks.

Review: Almost Famous

Why the fuck aren't more movies like this made?

Okay, let me back up a bit here. Almost Famous tells the story of William Miller, a bright kid growing up in the American suburbs. And since the movie is set in the seventies, the music kicks ass. His mother, however, doesn't seem to appreciate this: she raises her children so strictly that her daughter (Williams sister) leaves the house to become a stewardess at 18. But before leaving, she leaves her little brother her biggest treasure: her record collection.

Fast forward 4 years. William is 15 and, although a little shy, a genuine rocker. He writes for local magazines and is apparently quite good at it, since he gets an offer from Rolling Stone magazine to write an article (if you are reading this, Rolling Stone people, I would happily give my left arm for the privilege). He joins the (sadly fictional) band Stillwater on tour. And that's where things really get interesting.

And by "interesting",  I mean "sexy"

I think that people who have seen some movies can probably guess what happens: the band argues, William falls in love, his mother learns to appreciate his music, happy end. But this movie does that rare thing that only a great artist can: using a form and style that has been used to death and still make a beautiful piece of art. Almost Famous made me happy, affected and sad. No matter what happens, the atmosphere is always great. This is exactly the thing Hollywood movies are good at, yet no movie had done this to me in a long time. In fact, the only movie I can think of that made me feel this way is The Shawshank Redemption and from me, that's a biiiiig compliment.

But what I liked best about the movie is the music. As mentioned before, the film is set in an age of great music. And since the movie is mostly about musicians and their... cohorts, a lot of music is played. Now, I am used to the use of rock music in movies, and classic rock is used so often I hardly notice it any more. But this movie made me feel the music again. It brought back the feelings of listening to my dad's scratched records of Abbey Road and The Dark Side of the Moon. The feeling of going to a concert by a band you love. The feeling that the music is a raw, ancient power, brought to life by the hairy gods on stage, which moves you in ways you didn't know you could be moved.

Hello, Cleveland!

I'm sorry if I'm starting to sound like some hippie audiophile, but I really, really loved this movie. Oh sure, it might not be innovative, but it is so good you will hardly notice. It is everything that is great about Spinal Tap without the irony, everything that is great about Shawshank with a great topic. This is a must-see for music lovers, aspiring journalists like myself and anyone who just plain likes good movies.

Alias

The music for today gave me a little headache, but I finally decided upon DeWolff, a kickass young band from my native Limburg. It's probably the only good thing ever to come from there. The sound quality is much better in HD, so I recommend that once the clip is playing you set it to 720.