De op twee na grootste publiekreactie van de avond kwam toen Wouter Hamel vertelde dat hij drieëndertig is. Je hoorde de zaal fluisteren: “33? Hij ziet er geen dag ouder uit dan 20!”. En dit komt niet alleen door zijn jongensachtige gezicht en zijn koorknaapjesstem: Wouter Hamel op het podium gedraagt zich als de frontman van een middelbare school-bandje. Tijdens het zingen staat hij een beetje hulpeloos in het rond te swingen en heel hard te proberen smooth te zijn, tussen de liedjes door maakt hij flauwe grapjes. Het is bijna schattig. En als hij vrolijk verteld dat hij het volgende liedje in drieeneenhalve minuut heeft geschreven, begin je je bijna af te vragen of hij het zelf wel serieus neemt allemaal.
Totdat hij begint te spelen.
Hoewel de show wellicht iets aan de dunne kant is, wordt dat helemaal goed gemaakt door de muziek. De minder bekende nummers als March April May en One More Time on the Merry-Go-Round worden volslagen omgewerkt met behulp van vreemde instrumenten. De show krijgt hierdoor erg veel variatie: het ene moment staat de hele band in close harmony te zingen, het volgende wordt een liedje gespeeld met alleen een sobere piano en bas als begeleiding. Maar het zijn de bekendere nummers die het meeste opvallen. Waar nummers als Fantastic en Useless Fraud op plaat vaak een beetje te glad en overgeproduceerd klinken, zijn ze live een feest om naar te luisteren. Hamel zelf, die door mijn huisgenoot als een “glijer” werd bestempeld door zijn zang op plaat, klinkt in het echt warm en oprecht. De hele show was één grote grap geworden als hij ook maar een keer een steekje had laten vallen. Hij doet het niet. En als aan het einde van Useless Fraud de spotlight recht op hem wordt gericht en hij wegstapt van de microfoon om met zonder versterking recht de zaal in te zingen, kun je een speld horen vallen. Het is zo’n beetje de definitie van een “momentje”. Het applaus hierna is de op één na grootste publiekreactie van de avond.
De band ook genoemd worden. Want hoewel ze continue andere instrumenten klinkt het allemaal even goed. Het samenspel is fantastisch en hoewel ze tijdens de nummers nooit de aandacht naar zich toe trekken, krijgen ze allemaal een solo. Vooral de toetsenist maakt hier gretig gebruik van: hij timmert met zo’n furore op zijn Steinbeck dat Jerry Lee Lewis even herboren lijkt.
Maar de grootste reactie van het publiek komt tegen het einde, als het nummer See You Once Again wordt ingezet. Voordat het nummer begint geeft mister Hamel de zaal een snel zanglesje, en binnen de kortste keren zit het hele Theater aan het Vrijthof driestemmig (en nog aardig zuiver ook) het couplet mee te zingen. Dat hiervoor een staande ovatie wordt gegeven was dan ook meer dan terecht. De plaat die na afloop werd gekocht en gesigneerd bleek thuis iets tegen te vallen in vergelijking met de show, maar dat kon de pret niet drukken. Hopelijk brengen ze snel een livealbum uit.
Alias
If you don't know the guy, here is an awesome song of his.
No comments:
Post a Comment